Της Ειρήνης Μανωλοπούλου
2000 – 2001 μια χρονιά γεμάτη αναμνήσεις και προσδοκίες και ίσως άλλη μια χρονιά ενδοσκόπησης. Από τη μία, αναπολούμε και προσπαθούμε να αποτιμήσουμε το παρελθόν και από την άλλη στρέφουμε το βλέμμα μας με αγωνία και κάποια μικρή απαισιοδοξία προς το μέλλονΑυτή η τάση είναι αισθητή και στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού σε μια χρονιά ασάφειας που ελάχιστα πράγματα ξεχώρισαν και κατάφεραν να μας συγκινήσουν. Σε μια χρονιά όπου διαφάνηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, από την μία η επιβεβαίωση των κεκτημένων και από την άλλη, η αγωνιώδης προσπάθεια αναζήτησης ρεπερτορίου, από την πλειοψηφία των ελλήνων τραγουδιστών, ανατρέχοντας τόσο στους έλληνες όσο και στους ξένους, με έθνικ προσανατολισμό δημιουργούς. Η προσπάθεια αυτή όμως, παρά τις ίσως καλές προθέσεις, δεν στέφτηκε τις περισσότερες φορές με επιτυχία δίνοντας λαβές στους «γύρω» απ’ το τραγούδι να μιλήσουν για «αδιέξοδο του ελληνικού τραγουδιού στο κατώφλι της Νέας Χιλιετίας».
Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε μια «άνυδρη» για πολλούς χρονιά υπήρξαν και κάποιοι δίσκοι που κατάφεραν να μας δώσουν κάτι καινούργιο, να μας συγκινήσουν και να μας ταξιδέψουν. Εγώ θα σταθώ σε τρεις δισκογραφικές δουλειές κινδυνεύοντας να αδικήσω πολλές άλλες εξίσου καλές.
Η πρώτη δουλειά είναι ο «Βραχνός Προφήτης» (Λύρα) του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στον πέμπτο προσωπικό του δίσκο επιχειρεί να κάνει ένα άνοιγμα στον ήχο του. Αυτό το πετυχαίνει με τη συνεργασία του στην ενορχήστρωση με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο κιθαρίστα του ροκ συγκροτήματος «Τρύπες» καθώς και με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Γιάννη Αγγελάκα ο οποίος ερμηνεύει με τον δικό του προσωπικό τρόπο τρία τραγούδια. Αν και μια τέτοια προσπάθεια, βαθιά στηριγμένη στους δρόμους του Δημοτικού και του Ρεμπέτικου τραγουδιού, προβάλλοντας έντονα την προσωπική του δημιουργού, σε συνδυασμό με τα μέλη του πιο γνωστού ελληνικού ροκ συγκροτήματος κρύβει πολλούς κινδύνους όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά στοιχεία, βρίσκονται στην κατάλληλη θέση, φτιάχνοντας ένα πολύ γοητευτικό κράμα. Εκτός αυτού είναι απόλυτα φανερή η στροφή του δημιουργού προς το λιτό, το ουσιαστικό και το αποφεύγοντας έτσι «τις εξυπνάδες» της λογιοσύνης που μας βομβαρδίζουν από παντου.
Η δεύτερη δουλειά στην οποία θα σταθώ είναι ένας δίσκος, που επιχειρεί, κατά κάποιο τρόπο να ακολουθήσει την αντίθετη διαδρομή. Το γνωστό Low Bap συγκρότημα Active Member, μετά από οχτώ χρόνια παρουσία στην ελληνική δισκογραφία, στο δίσκο «Kramahopperrata II» (Freestyle Productions – Warnermusic) επικοινωνεί μέσα από μια συνεργασία με καλλιτέχνες έξω από την Low Bap σκηνή, με τους οποίους τα μέλη του συγκροτήματος, θεωρούν ότι έχουν κοινή αισθητική. ΄Έτσι στην «Kramahopperrata II» συνυπάρχουν ο Χρ. Θηβαίος, ο Σ. Μάλαμας, ο Αλ. Ιωαννίδης, η Μαρία Παπανικολάου, ο Waldemar Bustos, η Αθηνά Ρούσση και πολλά άλλα Low Bap συγκροτήματα και καλλιτέχνες του περιβάλλοντος των Active Member. Το στοίχημα, άλλη μια φορά κερδίζεται, γιατί πέρα από την κοινή αισθητική ,την δημιουργικότητα, και την συλλογικότητα από όλες τις πλευρές, το αρχικό υλικό που έδωσε αφορμή για τους πειραματισμούς και τις αναζητήσεις του δίσκου αυτού, είναι οι εξαιρετικοί στίχοι των Active Member. Στίχοι ιδιαίτερα σκληροί, που καυτηριάζουν την δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα, αλλά από την άλλη, έρχονται να εκφράσουν τις κοινές ανησυχίες των καλλιτεχνών και να συγκεράσουν αρμονικά τόσο διαφορετικά μουσικά ύφη.
Ο τελευταίος δίσκος διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό από τους άλλους δύο καθότι δεν διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό από το προσωπικό ύφος του δημιουργού, όμως είναι από τις λίγες φορές που ο συγκεκριμένος δημιουργός μας δίνει ένα δίσκο με τραγούδια. Η δισκογραφική δουλειά στην οποία αναφέρομαι είναι «Τα Μυστικά του Κήπου» (Σείριος) του Νίκου Κυπουργού. Είκοσι ένα τραγούδια και έξι ορχηστρικά σε στίχους, από ένα μεγάλο αριθμό ελλήνων ποιητών και στιχουργών. Τα τραγούδια προέρχονται από τις μουσικές που έγραψε ο συνθέτης για διάφορες παιδικές παραστάσεις παιδικές παραστάσεις της τελευταίας εικοσαετίας, τραγουδισμένα εξαιρετικά από την πλειοψηφία των τραγουδιστών του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού.
Τρεις γενιές τραγουδιστών και τραγουδοποιών, ενώνουν τις φωνές και τις ψυχές τους, για να υπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο τα 21 τραγούδια του Νίκου Κυπουργού τα οποία αν και προέρχονται από παιδικές θεατρικές παραστάσεις, δεν απευθύνονται αποκλειστικά και μόνο σε παιδιά. Με αυτό τον τρόπο,ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Θανάσης Βέγγος, ο Ψαραντώνης, ο Διονύσης Σαββόπουλοε, η Χαρούλα Αλεξίου, η Μαρία Φαραντούρη, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Σπύρος Σακκάς, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Νένα Βενετσιάνου, οι Αδερφοί Κατσιμίχα, η Έλλη Πασπαλά, η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Άρης Χριστοφέλλης, η Μελίνα Κανά, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Λιζέτα Καλημέρη, ο Χρήστος Θηβαίος και ο Δώρος Δημοσθένους, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, στα τραγούδια του Νίκου Κυπουργού. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ενορχηστώσεις του συνθέτη, ο οποίος εμπιστεύεται τα τραγούδια του στην αφρόκρεμα των ελλήνων μουσικών, μας δίνει ένα αποτέλεσμα ικανό να αγγίξει και να συγκινήσει, τις παιδικές και όχι μόνο ψυχές.
Κλείνοντας λοιπόν, αυτό το κείμενο, θέλω να τονίσω, ότι το κοινό στοιχείο και των τριών δίσκων, που προσπάθησα να παρουσιάσω, είναι ότι και οι τρεις πηγάζουν, από την ανάγκη για έκφραση, μέσα από την συνεργασία και την αισθητική της παρέας, που τόσο μας λείπει πια. Δημιουργοί και ερμηνευτές με ψυχή και προσωπικό μουσικό κόσμο, ενώνουν τις δυνάμεις, τις αγωνίες τους και τις τόσο διαφορετικές οπτικές τους, με σκοπό να εξελιχθούν και να ανοιχθούν σε καινούργια πελάγη. Έτσι, για άλλη μια φορά στο ελληνικό, οι παρέες γράφουν ιστορία* και δημιουργούν πολλές προσδοκίες για το μέλλον.
*Παράφραση του στίχου
του Διονύση Σαββόπουλου
από το δίσκο
«Τραπεζάκια Έξω» Lyra 1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου