Ψάχνοντας Προσωπικά Μονοπάτια

Ψάχνοντας Προσωπικά Μονοπάτια

2002 - 2004 Της Ειρήνης Μανωλοπούλου

2002 – 2004 μια περίοδος που σφραγίστηκε από την παρουσία στην δισκογραφία της πλειοψηφίας των ελλήνων τραγουδοποιών. Σεμνές παρουσίες με έντονο προσωπικό ύφος οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες, έδωσαν σημαντικά τραγούδια μέσα σε ολοκληρωμένους δίσκους και σιγά – σιγά, απέκτησαν το δικό τους κοινό που τους αγαπά και τους στηρίζει σε κάθε τους βήμα.

Παράλληλα όμως, την περίοδο αυτή, ακούσαμε και πολλούς ενδιαφέροντες δίσκους, προερχόμενους από την λεγόμενη «εναλλακτική μουσική», από δημιουργούς και συγκροτήματα με πολλαπλές επιρροές, από διάφορα ήδη μουσικής. Έτσι με κεντρικό άξονα τον αυτοσχεδιασμό και την περιπλάνηση σε διαφορετικά μουσικά τοπία, μας χάρισαν μερικούς εξαιρετικούς ορχηστρικούς δίσκους.

Ο πρώτος δίσκος στον οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι η «Αγρύπνια» του Θανάση Παπακωνσταντίνου (Lyra) ( Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Tristan Cobriêre, Fernando Pesoa, Γιάννης Ζαρκάδης). Στον Δίσκο αυτό ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, δύο χρόνια μετά τον ιδιαίτερα επιτυχημένο «Βραχνό Προφήτη», συνεχίζει την συνεργασία του με τον Μπάμπη Παπαδόπουλο, αυτή φορά με την βοήθεια μιας ορχήστρας που αποτελείται από την αφρόκρεμα των μουσικών της Βορείου Ελλάδας (Παντελής Στοϊκος, Γιώργος Μπαντούκ, Αλέξης Αποστολάκης, Δημήτρης Μπασλάμ, Φλώρος Φλωρίδης, Φώτης Σιώτας κ.α), δημιουργώντας ένα δεμένο σύνολο που στόχο έχει όχι μόνο να υπηρετήσει, τις συνθέσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου, άλλα και να εκφράσει ο καθένας την δημιουργικότητα του, και κατά κάποιον τρόπο να αισθανθούν όλοι μαζί συνδημιουργοί. Γι’ αυτό το λόγο η «Αγρύπνια»,ενώ είναι ηχογραφημένη σε studio έχει την ζωντάνια και την ελευθερία ενός Live Album.

Στον δίσκο αυτό συμμετέχουν επίσης χαρίζοντας της φωνές τους δυο δημιουργοί, πολύ κοντά στην αισθητική και στο πνεύμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας που ερμηνεύει μερικά από τα πιο «ραδιοφωνικά» τραγούδια του δίσκου, και ο Νίκος Παπάζογλου που ερμηνεύει μια διασκευή του ιδιαίτερα γνωστού κομματιού «Άστρο του Πρωινού».

Προσωπικά πιστεύω, όμως, ότι η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το ομότιτλο κομμάτι «Αγρύπνια», με το οποίο διασκευάζει το εξαιρετικό ποίημα του γάλλου ποιητή Tristan Cobriêre, και το οδηγεί σε άλλους δρόμους, τόσο με τον ηχογραφημένο αμανέ του ανώνυμου και άγνωστου σε μας ανθρώπου, όσο και με τον εξαιρετικό αυτοσχεδιασμό του Σωκράτη Σινόπουλου στην Πολίτικη Λύρα που κάνει το κομμάτι ακόμα πιο συγκινητικό. Το γεγονός αυτό συμβάλει, στο να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα, πως η «Αγρύπνια» είναι ένας δίσκος που σε καμία περίπτωση δεν θα περάσει απαρατήρητος, και τελικά θα καταφέρει να επικοινωνήσει με τον καλύτερο τρόπο, με το κοινό

Ο επόμενος δίσκος στον οποίο θα αναφερθώ, είναι η έκτη προσωπική δουλειά του Αλκίνοου Ιωαννίδη, «Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητή» Universal. Έχοντας τέσσερα χρόνια να ηχογραφήσει καινούργιο υλικό, ο Αλκίνοος επιχειρεί να κινηθεί σε πιο προσωπικούς δρόμους, υπογράφοντας, αυτή τη φορά, εκτός από τους στίχους και την μουσική, και την ενορχήστρωση του νέου του δίσκου. Έτσι στο δίσκο αυτό επιλέγει να διευρύνει τους ορίζοντές του, χρησιμοποιώντας στοιχεία από την μεσαιωνική – αναγεννησιακή μουσική της δύσης (αν και όχι για πρώτη φορά, καθώς είχε διασκευάσει ένα παλιό γαλλικό τραγούδι και στον προηγούμενο του δίσκο), τα οποία ταιριάζουν και ιδιαίτερα με το ύφος της φωνής του, από τη ροκ, τη τζαζ, την παραδοσιακή μουσική, ακόμη και από την λόγια ορχηστρική μουσική (έστω κι αν η πρώτη του απόπειρα στο είδος αυτό «ο Φλεγόμενος Ποδηλάτης» για κουαρτέτο εγχόρδων και μουσική απαγγελία, δεν ήταν αρκετά επιτυχημένη).

Παράλληλα όμως, ένα σημαντικό στοιχείο στον δίσκο αυτό, είναι η ερμηνεία του ίδιου του Αλκίνοου,. Είναι γνωστές, οι δυνατότητες, η όμορφη χροιά και η μεγάλη μουσικότητα της φωνής του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ήδη από την αρχή της καριέρας του. Εδώ όμως, ακούγεται ωριμότερος από κάθε άλλη φορά και καταφέρνει, μετά από πολλά χρόνια, να ξεφύγει, από την ερμηνευτική μανιέρα που τον χαρακτήρίζε για πολλά χρόνια, εστιάζοντας την ερμηνεία του στην ουσία και μόνο των τραγουδιών.

Οι μουσικοί που επιλέγει να υπηρετήσουν το όραμά του στο δίσκο αυτό, είναι από την μία παλιοί συνεργάτες όπως: ο Σταύρος Λάντσιας, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο Μιλτιάδης Παπαστάμου, ο Νίκος Καπηλίδης κ.α), και από την άλλη μουσικοί που συνεργάζονται για πρώτη φορά με τον Αλκίνοο (όπως ο Παντελής Στόικος, από την Μπάντα της Φλώρινας, ο Ηλίας Αχλαδιώτης με την Ποντιακή Λύρα, καθώς και ο Νίκος Μπαρδής και ο Παντελής Ροδοστόγλου από τα Διάφανα Κρίνα). Όλοι μαζί, λοιπόν συμβάλλουν στην πραγμάτωση του δίσκου αυτού, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, όπως και στον προηγούμενο δίσκο στον οποίο αναφερθήκαμε, το πόσο δημιουργικά πράγματα βγαίνουν όταν οι μουσικοί αφήνονται ελεύθεροι να εκφραστούν, να αυτοσχεδιάσουν, να δημιουργήσουν.

Ο τελευταίος δίσκος στον οποίο θα ήθελα να αναφερθώ, κλείνοντας το κείμενο αυτό, είναι εντελώς διαφορετικός από τους δίσκους των δύο τραγουδοποιών. Πρόκειταί για την τέταρτη προσωπική δουλεία του Μιχάλη Σιγανίδη – Συγκρότημα Λαμπράκη «Basse Classe» Lyra, η δομή και αυτού του δίσκου, λόγω της ιδιομορφίας του εγχειρήματος, ένα κολλάζ πολλών ετερόκλητων μουσικών και όχι μόνο υλικών, τον κάνει αρκετά δύσκολο στην παρουσίαση του, γιατί ακριβώς εκεί έγκειται και η μαγεία του: Στο σύνολο και όχι στα επιμέρους στοιχεία του. Γι’ αυτό το λόγο θα αρκεστούμε σε μία πιο σύντομη παρουσίαση του

Ο Μιχάλης Σιγανίδης, ένας από τους καλύτερους έλληνες κοντραμπασίστες και αυτοσχεδιαστές, και ίσως ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της ελληνικής Avant Garde σκηνής, μαζί με το «Συγκρότημα Λαμπράκη» (Χάρης Λαμπράκης: Νέυ, Πιάνο κ.α, Αντώνης Μαρράτος: Κρουστα κ.α, Γιάννης Μπαξεβάνη: Ηχοληψία, Sambles) και άλλους εξαίρετους φίλους μουσικούς, μας δίνει έναν πολύ γοητευτικό δίσκο.

Ένα σύνθετο ηχητικό τοπίο, με αναφορές στην Τζαζ, στην σύγχρονη αυτοσχέδια μουσική, στην μουσική απαγγελία, στους ήχους της καθημερινότητας, της κουβέντες απλών ανθρώπων που εν αγνοία τους γίνονται πρωταγωνιστές και στην ποίηση του Μίλτου Σταχτούρη (Παρών σε όλους τους δίσκους του Μιχάλη Σιγανίδη), δεμένο με το αστείρευτο χιούμορ και την αγάπη του στο παράδοξο, καθώς και με το καίριο μουσικό αισθητήριο που διαθέτει. Έτσι, για άλλη μια φορά, καταφέρει να μας οδηγήσει, σε ένα πολύ απολαυστικό ταξίδι στον προσωπικό μουσικό του κόσμο.